Als straks niemand meer iets voor z’n mond draagt….
Als straks werkelijk alles weer ‘open’ is…..
Als het weer druk wordt op de weg en in de lucht….
Zijn er dan nog grenzen?

Gaan de remmen los en raken we stuurloos, overstuur?
Hou zou ‘t ons zijn…..als straks weer ‘álles kan’?
Grenzeloos inhalen wat we zo hebben gemist?
Heerlijk, toch?

En… kijken we dan nog achterom, naar wat we samen deelden?
Blijft er een besef van kwetsbaarheid of overwint de overmoed?
Corona liet ons zien hoezeer we met elkaar verbonden zijn.
Noodgedwongen afstand riep confrontatie op.

Ben ik wel zo autonoom? Afstand roept nabijheid.
En andersom. Mens zijn: tussen autonomie én verbinding.
Samenkomen, samenzijn, verhalen delen.
Een zee van dromen gaat in mij tekeer…