Het is in Nederland, op vele fronten, crisis.

We leven in een ‘liminale fase’, waarin niks zeker is. We springen naar ….?
Maar een overgangstijd leent zich bij uitstek voor bezinning, reflectie. Toch?
Bijv. ‘hoe kunnen we ons verhouden tot grote en kleine crises in ons leven?’ We lijken in afgelopen decennia onbedoeld & onbewust vervreemd geraakt van ‘wat er werkelijk toe doet’. Tja, wat dóet er dan werkelijk toe?
– terugvinden van innerlijke rust?
– bekijken van alles wat zich in ons leven voordoet?
– solidair zijn met anderen?
Zijn we te snel geneigd het te laten bij uiterlijke zaken?
Willen we er liever warmpjes bij zitten? Hoe je dit laatste ook interpreteert…
Misschien zijn we verwend geworden en menen we overal recht op te hebben.
Gebeurt dit niet dirèct, dan zijn verontwaardiging en onvrede herkenbare (emotionele) reacties.
Daar lopen we dan mokkend mee rond…in plaats van dat we bereid zijn om een situatie van ongemak te verdragen en te zoeken naar het sleuteltje in de eigen binnenkant.