Een nieuwe plek vinden, van plek veranderen, verhuizen, een plek van jezelf maken, bedding vinden, aarden, je thuis voelen: we weten er de laatste tijd alles van…
Soms gaat dat heel snel. Soms duurt het wat langer.
Maar thuis komen, thuis zijn, daar verlangen we allemaal naar.

Het is niet alleen de plek, hoe inspirerend ook. ‘t Zijn vooral de mensen die je bedding geven. Die maken dat je je geborgen voelt. Mensen waarbij je voelt en wéét dat ze achter je staan. Dat gaat niet vanzelf. Het betekent ‘open staan’, ontvankelijk zijn, in-leven en mee-leven, zelf ook een bron willen zijn, zodat ook de ander zich thuis bij je voelt. 
Wat vinden we er van terug in het gedicht van Kees Spiering?

Thuis

 

Alsof je een plek bereikt. 
Om je heen kijkt en weet
dat je thuis bent.

 

Een weiland, vergeten
langs duinen en bosrand,
iemand buigt tussen jou
en een feest – op zoek
naar de wijn, een gezicht
wordt zijn eerste woorden,
wat geschreven werd voor jou
door een nooit gevoelde hand.

 

Alsof je dit al kende
voor je het zag. Er geweest was
voor je er zou komen.

 

Zo thuis.