
In memoriam Wibe Veenbaas
By Frits
Wibe en ik studeerden tussen 1967 en 1972 aan de CALO in Arnhem. Daarvóór was hij al goed in schaatsen en ik in atletiek. Maar via de ‘leer van het menselijk zich bewegen’ (C.C.F. Gordijn) werd ons al snel duidelijk dat we geen spórtleraren, maar docenten bewegingsonderwijs zouden worden.
Naast de praktijkvakken bestudeerden we relatief veel psychologie, pedagogiek en filosofie. Dat was voor Wibe de basis om zich verder uitgebreid te ontwikkelen.
In 2001 kruisten onze paden zich opnieuw toen ik bij Phoenix o.m. de opleiding familieopstellingen volgde.
Wibe fascineerde mij met zijn kennis, authentieke artisticiteit, rake metaforen en zijn meesterschap in het vertellen van verhalen.
Ik leerde veel van hem, voor mijn mens-zijn en mijn praktijk als coach en opleider.
Zijn steun was van veel waarde toen hij Renske en mij systemisch adviseerde bij onze samenwerking met een collega.
Op ons 30-jarig jubileum in 2014 gaf hij een bijzondere bijdrage over het thema ‘Hoe ziet de hemel eruit’ (zie foto).
De laatste keer dat we elkaar 1-1 spraken, was in maart 2022, na een workshop ‘op verhaal komen’ in Dordrecht.
Samen in de trein terug naar huis, hadden we een mooi gesprek over ’thuis komen bij jezelf’.
En wéér voelde ik die echte diepe verbinding, die hij weet te realiseren in bijna elke ontmoeting. In dankbaarheid en erkenning voor wie hij was , herdenken we hem ook binnenkort in onze intervisiegroep, die al sinds 2001, 5-7 keer per jaar bijeenkomt!
Dag mooie, onvergetelijke man.
Leave a Comment